Spaghetti blogognaise

Dat laatste was een mopje. Want die vrijdag al een hele poos geleden intussen maakte ik net iets heel grappigs mee! Ik dacht, vrijdag seutendag maar dan wel seuten in de zon, dus trok ik met mijn dikke economie-boek en een megafluostift naar de trappen van de duomo in het centrum. Zo had ik tijdens denkpauzetjes als ik opkeek net iets interessanters om naar te kijken dan de post-its op de muur. Die trappen zijn een bijeenkomstplek voor rare mensen die grappig zijn om naar de kijken. Zoals rare mannen met lange oranje rokken die daarna rondwapperen met die rokken op hun hoofd. Of kleine mevrouwtjes met veel te grote honden. En massaal veel bilspleten. Maar dat heb je op alle trappen. Maar de zon schijnt er en het is er leuk, ideale plek om economieboeken te fluostiften dus.
Toen ik al een hele hoop pagina's geel gekleurd had, zat er plots een man naast mij, die commentaartjes gaf, dat ik teveel blokte enzo. En wat ik studeerde enzo. En zo begonnen we een klein discussietje voor Toerisme in Italië, dat de Italianen zooooveel rijkdommen hebben, dat ze nooit de moeite hebben moeten doen om een fatsoenlijke structuur en organisatie uit te bouwen, en dat daardoor alles altijd in het honderd loopt. Zo vroeg hij mij bijvoorbeeld of ik al in de St Pieterskerk van Perugia geweest was. (nee, dus, al zo vaak van plan geweest maar net iets te ver aan de andere kant van de stad) En of ik wist dat daar, verborgen in hoekjes van de sacristie een Macchiavelli hangt, en een Raphael, en nog wat werken van belangrijke italianen. Nee dus. Ik had de kunst van Umbrië opgegeven nadat ik de galeria nazionale in Palazzo dei priori bezocht had met Michiel, en dat minder interessant was dan ik hoopte. Dus zei ik, ok meneertje, als ge het allemaal zo goed weet, toon mij dat dan nekeer. Haaa, en daar gingen we, naar de andere kant van de stad, toen bleek dat die vreemde meneer professor kunstgeschiedenis was. Ik had me geen betere gids kunnen uitkiezen!!! Dus nam hij mij mee naar de sacristie van de kerk (waar stiekem trouwen aan de gang waren, maar dat kon niet zoveel kwaad) en naar de middeleeuwse kruidentuin van de paters, waar allerlei diepe betekenissen verborgen zitten, die je zonder gids niet kan ontdekken, en bijna naar de bibliotheek van het klooster (helaas op vrijdagnamiddag gesloten) waar de originele boeken van "The name of the rose" liggen, en naar andere plekken die ik nooit van dichtbij bekeken had, of waar je zonder de juiste telefoongesprekjes niet binnen kan ("ja hallo, seg ik heb hier een oude vriendin van mij op bezoek, ook professor geschiedenis, kunnen jullie die en die kamer van het museum opendoen voor mij? jihaa) Mja en italiaanse macho's... uiteraard willen die meer van onschuldige meisjes dan gewoon hun kennis delen, en ik geef toe, het is moeilijk, je lach inhouden als zo iemand plots gedichten begint op te zeggen, maar je kan er maar van profiteren, en daarna hopen dat Perugia nét groot genoeg is om hem nooit meer tegen te komen.
Ohja en dat weekend was het ook kaasfestival in Perugia. Die dag zelf ben ik er niet meer echt geraakt, behalve bij een standje waar ze live mozzarella maakten. En wat voor! Met smaak! MINSTENS 10 keer beter dan die gummie uit de winkel!