Weer thuis na lang.
Tijd voor restjes vakantie om mee te knutselen.

DAN
Gingen we naar Atacames, het Lloret de mar van Ecuador! We kwamen aan op vrijdagavond, tegelijk met hordes Ecuadorianen die het weekend aan de zee kwamen doorbrengen. Het was dus wel eventjes zoeken naar een hotel, maar gelukkig wist ik nog een leuk hotelletje met een stiekeme kamer die ze normaal niet verhuren: Een houten krotje maar met twee grote klapdeuren naar een enorm terras met zicht op zee en hangmatten. Ideaal. Helaas waren er maar 5 bedden, maar de papa vond de hangmat ook wel aanlokkelijk, dus sliep hij maar drie nachten buiten onder een muggennetteke. Het stadje zelf was echt mierennest, met veeeeel kraampjes en veeeeeel mensen en auto´s en chaos!
Het waren ook net feesten in Atacames dus waren we net op tijd om de feeststoet te zien voorbijkomen, met verklede kindjes en de kandidaten voor Miss Atacames, fake lachende grietjes op pick-ups!

´s Avonds gingen we dansen! Het strand staat daar vol met cocktailbars vol reggaetonnende mensen, alle dagen feest! Daar konden we moeilijk aan weerstaan! Gelukkig leerden we een hilarische Ecuadoriaanse griet kennen, die ons met ons kont leerde schudden in geweldig engels. En uitgaan op het strand is zalig, zoveel is zeker!
Het leukste aande kust zijn ook de lome dagen, lang uitslapen, wakker worden en recht de zee in duiken, uitgebreid gan ontbijten, heeel de dag achter oorbellen winkelen (Lynn en ik toch) of op het strand winkelen. Wie zich dan nog verveeld kan gerust heel de dag bezig zijn met naar ecuadorianen op het strand te kijken, want die zijn om je ziek te lachen. De meesten kunnen niet zwemmen dus echt in zee gaan is er niet bij. \wat ze wel zalig vinden is massaal als aangespoelde walvissen in de branding liggen. Liefst met kleren en al aan. Oude mevrouwtjes dan nog liefst met witte t-shirts. Als ze dat dan beu zijn gaan ze, met die natte kleren, op het strand modderputten graven om daarin dan te ploeteren, om op het einde van de dag vol zandmodder in ellenlange rijen te gaan staan voor de drie stranddouches. Een heerlijk dagje uit! Roel en Jasper hebben zich alvast een hele dag geamuseerd met hen nadoen. Foto's zijn beschikbaar vanaf vrijdag.
Na een goed pizzatje gingen we nog maar eens uit dansen. Helaas konden de Ecuadorianen niet van Lynn afblijven (Waarom is da u lief? Dans toch met ons!) dus maakten we met leukere mensen een vuurtje op het strand. Plastieke bekertjes zijn prima aanmaakhout by the way.

De volgende dag maakten we een wandeling vanuit onze baai , door allerlei gaatjes in de rotsen naar het dorpje in de volgende baai. Onde\rweg kwamen we voorbij een paar kokospalmen, waar we zoiezo in moesten proberen te klimmen. Jasper geraakte best hoog maar helaas werden de kokosnoten zelf zwaar bewaakt door agressieve reuzemieren! Aangenaam! We kwamen ook voorbij een paar vissersboten die uitgeladen werden op het strand, en waar geschift veel pelikanen en fregatvogels rondzwermden. Een leuk spelletje: visjes in de lucht gooien en kijken hoe de vogels duiken!
Onze laatste avond aan de kust wilden we nog eens goed van de goedkope zeevruchten profiteren dus gingen we voor de gigaschotels waar we al een paar dagen op aan het loenzen waren. Jaaa en gegeten hebben we. Tot onze buikjes rond stonden. 's Avonds gingen we nog ff uit met onze Ecuadoriaanse vriendin van de eerste avond en hing ik nog wat op het strand met vrienden van mijn vorige bezoekjes.

De dag erop moesten we weer vertrekken. We wilden eigenlijk naar Mindo, een dorpje in het nevelwoud, maar dus busproblemen besloten we maar ineens door te rijden naar Quito. Dus hier zitten we weer in ons hotel van de eerste dagen, met een frigo vol fruit van de markt (vanavond megafruitsla met verse milkshake en nog meer lekkers.
Morgen hangen we hier nog wat rond en tegen de avond stappen we op het vliegtuig voor zo'n 30 uur reizen. Vrijdag ochtend zijn we om 9 uur weer op Zaventem, met de Deltavlucht vanuit new york, new york. Wie ons wil komen halen is welkem, maar zie dat je ons herkent, want we zien goe bruin!

the end.

Na Machala onveilig gemaakt te hebben, hadden we genoeg van het vasteland en nachtlawaai in de stad. Op naar Jambeli, een eilandje vlak voor de kust, waar gelukkig geen auto´s zijn. Met een bootje waar onze koffers onveilig op gebalanceerd lagen (bijna de vuile was naar de haaien) staken we het dunne strookje zee over om tussen de mangroves door te varen en zo op een klein paradijslijk strandje terecht te komen. We vonden onderdak in een hutje met een hangmat op het terras en luierden heel de dag op het strand. Een heerlijke cocktail bij zonsondergang, een lekker vakantie-cliché.

De volgende dag vertrokken we meer met ons bootje naar Machala en van daaruit met de bus naar Guayaquil. De busrit was lang maar door helicopters en bosbranden en ongevallen langs de kant van de weg lang niet saai. Guayaquil is de grootste stad van Ecuador en een heel stuk westerser dan andere steden, en best nog mooi. De eerste avond slenterden we wat over de funky vernieuwde Malecon 2000 (de kade aan de rivier) en door de funky hoofdstraat, waar we zeer funky zéér veel nagefloten werden (vooral onze hete blonde Lynn)

De dag erna lag ik geveld door diarree bijna de hele dag in bed, behalve tijdens het toeristisch sightseeingtourtje in het centrum, onder andere langs een park VOL leguanen, die pipi en kaka deden op oude mevrouwtjes vanuit bomen. haha. In de namiddag ging de rest van de bende naar het parque historico, met beesjes en boompjes en een soort ecuadoriaans bokrijkje met oude huisjes.

Vanuit Guayaquil volgde een laaange busrit naar Puerto Lopez, een kuststadje vlak aan het national park Machalilla. Weer een mooi strandje met de nodige cocktailbars, dus wat er van de dag overbleef deden we wat je altijd doet op een strand: lekker luieren. Toen we die avond aan onze cocktails zaten, stond er plots een blonde griet aan ons tafeltje: Camille, de Zwitserse van het AFSgroepje van Riobamba! Ze had me een paar dagen op voorhand gemaild dat ze in Ecuador ging zijn dus had ik ongevéér onze planning doorgemaild, dus is ze die dag 15 uur onderweg geweest om ons te vinden. En het was een blij weerzien na drie jaar!!! Het werd die avond dus best laat.

De volgende ochtend was het best vroeg, want we gingen een uitje maken naar Isla de la Plata, een eilandje voor de kust, deel van het national park en bijgenaamd Galapagos voor de armen. We vertrokken met een motorbootje, de zee was rustig, de maag onder controle. Maar toen kwamen de walvissen! Die zitten elke zomer voor de kust van Ecuador, dus daar moesten we zeker naar gaan kijken. Superdichtbij kwamen ze vrolijk hun staartjes uit het water plensen. Maar van dat traag dobberen worden Greetjes misselijk dus mijn ontbijt lag al gauw in de zee. En daar komen de walvissen op af natuurlijk!!! jummiieee. Het eiland zelf was ook prachtig, de zon scheen en het was héét. We maakten een laaaange wandeling langs allerlei gekke vogels (boobies en consoorten) die grappige paringsdansjes deden, en we zagen een zeehond in de verte. Op het einde mochten we nog eventjes snorkelen tussen de zeeëgels en op de terugweg mochten we nog eventjes walvissen kijken en ons middagmaal in zee deponeren. Was ik effe blij dat ik weer aan wal stond! Duidelijk niet gemaakt voor speedbootjes!

De volgende dag was Lynn haar verjaardag!!! JOEPIE. Helaas was de enige taartenwinkel van het dorp een wespennest, en geef toe, een taart in je gezicht krijgen stopt met leuk zijn als je achteraf vol wespensteken staat. Ze is dus van de leukste Ecuadoriaanse gewoonte OOIT bespaard gebleven. Die dag gingen we naar het vasteland-deel van het national park, playa de los frailes. Daar maakten we ook een prachtige maar hete wandelingen naar een paar supermooie strandjes tussen de kliffen, konden we lekker verbranden en schelpjes rapen en zwemmen en strandhangen jippiiee. Na het eten dronken we nog een verjaardagscocktail aan het verjaardagsvuur op het verjaardagsstrand en dan kropen we vrrrroeg ons beddebakskens in.

Woensdag vertrokken we met de eerste bus naar het noorden, want we hadden een lange reisdag voor de boeg, die extra lang werd door stomme buschauffeurs die een uur middagpauze namen terwijl ze ons op hun bus lieten zitten enzo. hiphoi. Maar door ons vroeg vertrek kwamen we toch mooi op tijd aan in Canoa, een surferstown aan een laaaang lang strand. Een klein jongetje hielp ons aan een hotel, want dan kreeg hij een percentje (jaja vakantiejobkes, het begint hier al vroeg) en dan konden we genieten van de actie en relaxie op het strand.

Vandaag deden we dan maar weer een luierdag, wat anders op het strand. We huurden een surfplank en deden een paar luttele pogingen tot surfen (Jasper kon zichzelf al rechtkrijgen, ik kon al niet doodgaan in de golven), maakten een laaaange strandwandelingen en eindigden zoals altijd, met een heerlijk zeevruchtenschoteltje en een pintje op een terrasje. Aaaaaah vakantie.
Morgen vertrekken we naar Atacames, tijd voor Salsa en Reggaeton!!!

beeld!

ziezo, eindelijk een paar leuke plaatjes bij al onze vorige praatjes!

De opgetooide bende aan een hele grote boom in het oerwoud!
Op de Malecon 2000, Guayaquil
De walvis die op Greet haar kots afkwam
Lynn haar verjaardagskampvuur! Hoera!

nieuwsflash vanuit hotel La Perla del Pacifico, Machala, Ecuador.

We zaten in Baños! Na avonturen aan watervallen enzo was het tijd voor een rustig dagje. Op naar de zoo! Oerwoudbeestjes kan je soms gemakkelijker bekijken als ze achter tralies zaten. ´s Namiddags was het tijd voor shoppen en chillen en veeeeel groentjes kopen op de markt, want in ons hotelletje was een keukentje waar we heerlijke slaatjes konden bereiden jummiieee

De dag erna namen we de bus naar Riobamba! Was me dat effie lang geleden! Van pure blijdschap viel ik flauw en kotste ik in de goot! Lang leve steden op hoge bergen! Die dag lagen we dus een beetje in ons bed, de oerwoudzieken aan het uitzieken, en de bergzieken aan het bekomen. De dag erna gingen de jongens naar Guano, een dorpje verderop, om wat te gaan wandelen, en bezochten ik en mama mijn gastgezin. Verrassing!!! Lynn lag, voor de verandering, ziek in haar bedje. Arme duts.
´s avonds mochten we nog een warme choco gaan drinken bij de gastmama. " Kom maar avondeten" zei ze. We zijn hier ondertussen wel al gewend aan steeeevige maaltijdjes, dus na haar cakeje moesten we toch nog stevig wat eten bijsteken oeps.

Dan was het tijd voor paardrijden in de Andes. Buiten voor Lynn, die lag, weeral, in haar beddeke. Vanuit een oud station in de bergen vertrokken we voor een lange rit te paard, voor de meeste van ons was het de eerste keer dat we op zo´n beest zaten. En veel uitleg is er dan niet bij natuurlijk: kruip er maar op en begin maar te rijden. Soms wel akelig ja! Maar het was een geweldig dagje, te paard tot op 4000 m stijgen, door moerrassige vlaktes waar we te voet nooit zouden raken, galopperen langs adembenemende afgronden.... prachtig.

´s Avonds, met intussen al stijve spieren, waren we uitgenodigd bij Gaby, mijn AFScoordinatrice en superleuke vrouw, voor het avondeten. Gezellig boeltje tussen vrolijke tetterlatina´s. Een kippenkot op z´n Spaans!

Zondagmiddag vertrokken we voor een eeeeuwigdurende rit naar Cuenca, op een hobbelig wegje dat helemaal in de mist lag. Onze spieren die door het paardrijden al stijf waren, werden nu helemaal gemarteld, dus we waren blij dat we aankwamen en in een bedje konden kruipen.

Dan was Lynn weer beter! Joepie! Rustig de stad bekijken, en ECHTE panamahoeden kopen, veel meer deden we niet. Het avondeten was helaas niet voor iedereen een goed idee want de dag erop was Lynn alweer niet uit haar bed te krijgen. Kotsmisselijk op de bus kruipen is niet zo´n goed idee, dus bleven zij en Jasper nog een dagje in ons hotel in Cuenca, terwijl wij met de familie alvast verder gingen naar, volgens plan, Loja.
Aangekomen in de busterminal bleek dat Loja 7 uur bussen was, en dat zagen wij, gezond en wel, ook niet echt zitten. En omdat we met Lynn en Jasper in Machala afgesproken hadden, gingen wij alvast daar naartoe.
Dit keer hadden we meer geluk met de wolken en konden we genieten van een prachtige rit de bergen uit, naar de hete kust. En zo kwamen we aan in chaostown! Als je dacht dat bergsteden erg zijn qua stalletjes en volk op straat en bedelaars en verkeer, ga dan maar eens naar Machala.
Zelfs hotels zijn er te chaotisch om te slapen.
Gelukkig was de haven op busafstand en konden we daar onze eerste heerlijke zeevruchtenbordjes binnenslurpen!

Vanmorgen wilden we een bananenplantage bezoeken. Een taxi dumpte ons ergens ter hoogte van wat plantages, waar we dan na wat rondvragen binnenraakten. We kregen er een grappige maar echt interessante rondleiding tussen hun installaties. Eindelijk leerden we de man die de stickers op de bananen plakt kennen! Wat een held!
En ´snamiddags kwamen we Lynn en Jasper weer tegen in ons hotel. Die waren intussen ook veilig vanuit de bergen aan de kust geraakt. En genezen en gezond!! Een dagje extra in Cuenca in de zon liggen kan wonderen doen.
Ons buikje is intussen weer rond gevuld met allerlei lekkers uit de zee, morgen gaan we bootje varen!

tot gauw

overleefd!!

Héhé, we hebben de woeste wildernis overleefd, en zitten veilig en warm in een hotelletje in baños! tijd voor een uitgebreid verslagje dus!
Onze eerste dagen in Ecuador waren we Quito, nog wat duizelig van de hoogteziekte struinden we wat lekker toeristisch rond in het stadscentrum. toen ik aan stoere bewakers van het presidentieel paleis vroeg of we binnenmochten, vroeg hij hoeveel toeristen ik "bijhad". Oh ja, na een dag al aangehad als reisleidster! Onze eerste Ecuadoriaanse maaltijd was al meteen een knaller van formaat soep met banaan, hiphoi! Maar overheerlijk en voor geen geld, daar zijn ze goed in hier. In de namiddag Beklommen we de kathedraal, een gigantisch neogotisch bouwsel op een bergtopje, met vreemde kronkelige wentelstrapjes en krakkemikige laddertjes waarmee je helemaal tot in het puntje van de torens kon geraken. Verder waren we te uitgeput voor al te veel actieve dingen, een beetje rondhangen in parkjes, winkeltjes bekijken, meer dan genoeg voor een eerste dag.

De volgende dag was het evenaarstijd! Op naar dat oranje lijntje aan een lelijk monument dat eigenlijk niet eens de echte evenaar is. Maar net voor we het park binnengingen werden we aangesproken door een man die ons een tripje naar een vulkaan in de buurt verkocht. Samen met een Hollandse familie die de dag ervoor met ons ook in de kathedraal was, kropen we achterin een pick-up en werden we rondgeleid in een prachtig stukje natuur met allerlei vreemde planten die voor allerlei vreemde dingen goed waren. Daarna gingen ,via de ECHTE evenaar, een klein bolletje op de grond, maar gecheckt met de GPS, naar het bureautje van die mannen van de tour, die ons een indrukwekkende uitleg gaven over hoe de inka´s eeuwen geleden wél al de juiste evenaar wisten staan, en op allerlei goed uitgerekende plaatsen zonnemonumenten gebouwd hadden. En die ecuadorianen maar foute oranje lijntjes trekken. Domoren. Maar dat lijntje staat wel mooi op de foto, dus een kleine shoot daar kon natuurlijk niet ontbreken.

Dag 3 vertrokken we uit Quito, op weg naar papallacta. De taxichauffeurs op weg naar het busstation zagen ons meteen aan als domme blonde toeristen en wilden daar eens een goed zaakje van maken. " maar neeee daar zijn écht weinig bussen naartoe, twee per dag of zo. allee 100 dollar en we brengen jullie weg" Gelukkig trappen we daar niet in!!!
De rit van Quito naar Papallacta was prachtig, we moesten over een gigantisch hoge bergkam, langs superdiepe kloven, echt de moeite. Papallacta bleek een klein boerendorpje, dat toeristisch enkel bekend is door de warmwaterbaden (waar wij uiteraard ook voor kwamen) en ze bekeken ons nogal raar toen we een hotel in het dorp zelf wilden. zo hoog in de bergen was het berekoud, dus trokken we aaaal onze kleren aan om naar de thermen te wandelen, om daar met een heerlijk uitzichtje en colibrietjes boven ons hoofd van hete stoombadjes te genieten. Maar eenmaal donker was er niets meer te doen in een gat als dat dus lagen we al om 8 uur onder de wol.

Dag 4 stapten we alweer op de bus, deze keer voor 4 uur, naar Tena, een klein stadje aan de rand van het oerwoud. Aan ons hotel werden we meteen aangesproken door jungletourorganisatoren met een heel aanlokkelijk voorstel, dus we konden niet anders dan ja zeggen tegen 3 dagen junglepret. Gelukkig, want in Tena zelf was niet al te veel te beleven, aan de rivier zaten gemene zandvlooien, en in het centrum was een religieus zangfeest aan de gang. Dus meer dan terrasjes met pintjes hield de rest van de dag niet in.

En toen begon ons jungle avontuur! We vertrokken vroeg smorgens, en werden met een pick-up zo´n halfuurtje verderop aan een rivier afgezet. We trokken onze cuachou botten aan, staken een wankel hangbruggetje over een begonnen het eerste tripje naar de hutten. Wat door de gidsen beschreven was als " bijna hetzelfde als een hotel" was een wankel hutje zonder vensters (wel gaten, geen glazen), zonder badkamer en een louch wc-tje een paar meter verderop. Naast de hut lag een hoop hout ter grootte van een hut, maar opgevreten door de termieten. De onze stond gelukkig nog wat steviger op haar poten. Onze gidsen, een sjamaan, een gemoderniseerde indiaan een een geschifte nieuwzeelander gaven ons meteen een goede jungle-initiatie. Onze gezichten werden roodgeverfd met een raar plantje, we kregen plantaardige junglehoedjes en brillen en mochten meteen al een paar uur door de modder ploepen. Aan lianen slingeren mocht ook!
Een stevig middagmaal en de eerste regenwoudregenlater werden we door het plaatselijke dorpje geleid, voorgesteld aan de plaatselijke tovenares, en leerden we armbandjes knopen. ´s avonds mochten we mee naar het dorp waar de meisjes dansles kregen. En wij moesten er ook aan geloven, heel de avond dezelfde liedjes, waar we nog steeds mee in ons hoofd zitten, en grappige danspasjes!

tip van de dag vertrouw nooit zomaar een sjamaan die buikpijndrankjes wil klaarmaken. Lynn geeft nog spontaan over als ze terugdenkt aan het allervreemdste theetje dat ze ooit gedronken heeft. (maar het werkte wel! Lang leve jungletoverkunsten)

Dag twee in het oerwoud bracht ons al wat meer avontuur, we gingen warçtervallen beklimmen. Eerst werden we door de sjamaan gezuiverd met wat blaadjes zodat we zeker veilig waren. De wandeling begon met een schattig wandelpaadje, liep over in wat spannender door de rivier sjokken, en toen we daarna wat onder de waterval mochten gaan staan bibberen dachten we dat het ergste voorbij was. Maar toen kwam pas de echte pret, ons aan koorden optrekken en door watervallen omhoogklauteren (gelukkig was er voor mama en lynn een zijpaadje) om te eindigen met een stevige douche onder een heilige waterval. Na nog een stevige jungletrip met natte voeten werden we door kindjes in een cano de rivier overgezet (een goudenglittertjesrivier trouwens!!) en zo kwamen we uitgeput weer in het kamp.
´s Avonds hielden we kampvuur met een vreemd alcoholisch theetje waarbij iedereen verhaaltjes moest vertellen, die uitdraaide op een stevige discussie over het leven hier en bij ons. Na het kampvuur gingen we met de jongeren en de gidsen nog iets drinken in het dorp, in het donker door de jungle! We kwamen aan bij een gesloten hutje, maar blijkbaar zijn bars in het oerwoud 24 uur op 24 en mag je de eigenaars altijd wakker maken voor een pintje en wat junglewiskey.

De derde dag was door de junglewiskey net iets minder actief, we leerden touw maken uit planten en yucca opgraven en daar dan chicha mee maken en toen was het eigenlijk al tijd om naar Tena terug te gaan. Weer naar de bewoonde wereld, pizza´s en warme douches!!

Maandag nam onze nieuwzeelandse gids ons mee naar misahualli, een dorpje iets verderop, met een strandje vol aapjes. Hier namen we een bootje naar een hilarisch junglemuseum. De geneeskundige planten waren in de thee verdwenen, de mini-kaaimannen waren doodgebeten door de andere beesten, de museumstukken waren kapotgedaan door de apen en de neusberen, de chinchilla zijn kooi stond open, de alligator was ontsnapt en de papegaaien zaten in de keuken. Maar het was er grappig en de aapjes waren schattig dus geamuseerd hebben we ons wel.

Weer in Tena namen we meteen onze koffers mee voor een oneindige busrit naar Baños, waar we meteen het dichtstbijzijnde bed inkropen.

En toen was het vandaag! Na een beetje rondgekeken te hebben in een stadje en een fatsoenlijk hotel gezocht te hebben, vertrokken we met de bus naar de kloof tussen baños en puyo, waar een hele reeks hangbruggen en watervallen op ons stonden te wachten. Ons middageten mochten we zelf vangen. "willen jullie vis? goed, daar is de vijver, hier zijn vishaken" vers was hij in ieder geval. Het was al zo goed als donker en aan het regenen toen we op de bus terug stonden te wachten. En Ecuadorianen zien waar er geld te verdienen valt, dus pikte een man ons op met een een camionetje, waar we met veel volk achterin kropen. Net een bende illegalen. Juist op dat moment kwam de bus eraan, die er natuurlijk niet meer kon lachen dat zijn klanten ingepalmd werden, dus vonden die twee chauffeurs er niets leukers aan dan te racen op natte donkere kronkelbaantjes. Was dat effe spannend! Maar we zijn intussen weer veilig en warm aan een kacheltje in ons hotel, geen zorgen dus!!!

wordt vervolgd...

hothothot

hoi lieve lezertjes,

na twee dagen quito en evenaarstrippen werd de hoogte ons te veel, dus namen we nog een duik in thermale baden op 3200 m in de kou om dan af te zakken naar hetere oorden : Tena.
We hebben hier ondertussen een lekker tripje naar de jungle geboekt, dus de komende drie dagen zitten wij in kanootjes tussen wilde wouden en allerlei vieze beestjes.
Als we niet opgegeten worden door pirañas laten we na zondag wat meer weten!