Vrijdag! vrijdag verjaarde Ruby (en Yannick ook, hoezee hoezee feestje op afstand!), dus ging ik mee picknicken met haar taalklasje op een grasperkje aan een kerkje ergens ver weg van waar we afgesproken hadden. En het was lekker heet, die vrijdag, dus lag het parkje vol met zonnende italiaanse vrouwen in bikini, en vol volleyballende amerikanen, en dus ook groepjes buitenlanders met hun picknickgerief. Het klasje van Ruby bleek een hylarische combinatie mensen te zijn. Kleine chinese meisjes met kleine chinese snoepjes (kijk, ik heb ook een picknick mee!), een meisje van cyprus dat heel de tijd "foef" zei ( zoals in "amai": "foef tis warm vandaag. kheb haar maar ni gezegd wat dat betekent. Moest ze ooit naar België willen komen is dat misschien geen slecht idee) en een Japanse jongen die het ubercliché over Aziaten nog maar eens bevestigde met zijn kaartje : gelukkige verjaardag Luby. Maar toen kwamen de grote dreigende zwarte wolken, dus moesten we snel vluchten en waren we nét voor de regen thuis.
's avonds aten we bij Ruby thuis om dan 's avonds nog wat in het centrum verder te feesten.

Zaterdagochtend was ik nét op tijd wakker om naar de markt te gaan, weekvoorraad groentjes inslaan ahoi.
In de namiddag begon ik dan eindelijk mijn perugiaanse kapperscarriere! Helmkes rode lokken moesten dringend bijgeknipt worden! Spannend spannend, maar niet gevreesd, Duitse meisjes keren tevreden terug!

En joepla, gedaan met het schone leven en de zelfingevoerde vakantie, weer naar school en van die saaiheid. Lekker typisch italiaanse school-chaos ook, deze week. Zoals in profs die besloten hebben dat de vakantie een weekje langer duurt. Of vakken die plotseling gedaan zijn (ohja, nog maar 1 keer les in Assisi! officieel!!)

Dinsdagavond was het tijd voor Martini met de meiden, en een liefje van een van de meiden die op bezoek was. En voor de gelegenheid als fransman verkleed was. Ja, ik ken vreemde koppels, die zich bijvoorbeeld volledig onafhankelijk van elkaar voor een avondje in fransman/francaise verkleden. Dat verdient minstens een klein applausje. Grappig avondje, dinsdag, met live jazz, vreemde italianen (wanneer niet) die ons italiaanse scheldwoorden wilden leren (komaaaan. dat is zoals 1+1 leren op de universiteit)

Woensdagochtend had ik taalles. Een beetje absurd ook, na al zolang hier te zijn. En op een of andere manier kan ik niet meer met woensdagochtenden overweg. Chaos gegarandeerd, waardoor ik veel te hard moet lopen (De taalles is heeeeeelemaal aan de andere kant van de berg. echt pal. pal aan de andere kant dus. Errond over erover. Allebei dodelijk) en tegelijk nog een heleboel andere dingen doen (oooh help inschrijven voor uitstapjes en oohnee mijn bikken zijn leeg en ik heb geen cursusblaren meer.) Dus taalles is over het algemeen een beetje uitgeput koekeloeren. Zo'n twee uur lang. Want uiteraard krijgen we niet voor niks gratis les, erasmussers zijn immers ideale proefkonijntjes voor stagairs. Dus spelletjes alom, en gezellig is het wel, maar eerlijk gezegd leer ik meer italiaans door een uurtje langer in mijn bed te blijven liggen.

Donderdagavond was ik uitgenodigd voor het etentje ter ere van de afgestudeerdheid van een vriendin van een kotgenootje! Opgetut en op hoge hakken de stad in dus! En zo, helemaal mezelf, haha, kwam ik terecht tussen een bende onbekende maar hylaaarische Italianen. Waar de mannelijk helft trouwens OF homo was OF op Mika leek, wat zo goed als hetzelfde is. Gieren geblazen!! Afstuderen is hier trouwens iets absurds en groots en kan op elk moment van het jaar. Met sjieke kleren en een laurierkrans op je hoofd en veeeel cadeautjes en een taart in de vorm van een boek en grappige posters met lelijke fotos die in heel de stad opgehangen worden, en spelletjes op restaurant enzo. Dagenlang feest. Invoeren in België die handel zeg ik! Nuja, als je erin slaagt jarenlang italiaanse universiteitschaos te overleven verdien je wel wat feest.

barca baby

Zo gezegd zo gedaan. Een tripje naar Barcelona. Omdat dat enkel een zee-oversteek ver is. En omdat als je in Italië bent, Spanje minder ver lijkt. En omdat sommige bezoekjes de moeite waard zijn. En om mijn Spaans niet te vergeten na al dat Italiaans. En omdat alle redenen goed zijn voor snoepreisjes, vertrok ik dinsdagochtend vanuit mijn huizeke in Perugia, zat ik uuuren op de trein, en héél even op het vliegtuig (Leuk trouwens, over de middellandse zee vliegen, zo zonder wolken. Eilanden spotten enzo)
Oh enkele vliegtuigtips:
Voor wie goedkoop en snel wil trippen, en dus enkel handbagage mee wil nemen, blikken dozekes zijn ideaal voor al wat scherp en verboden is. scheermesjes en veiligheidsspelden enzo. Dat gaat allemaal zonder probleem door de controle.
Als je nog meer tijd wil besparen, ga dan vooral niet door de metaaldetector na een stelletje domme hollandse zakenmannen. "Hoe mijn koffertje moet door dat machien?" zucht.
En voor mijn klasgenootjes die stewardess willen worden: Vergeet alle luchtvaartmaatschappijen, clickair! die hebben pas strakke pakjes! echt een aanrader!

En voila, ook dankzij clickair zag ik barcelona vanuit de lucht, en daarna vanuit de grond, rechtstreeks op de luchthaven-heel-dichtbij, geen ryanair-girona-bus-toestanden deze keer.
Dankzij connecties in Barca werd ik met een stevige moto afgehaald, bijna op de landingsbaan.
Hoé graag wil ik een harley! En hóe leuk is door barcelona sjeezen, de ramblas op en af en van die dingen. En hóe goed kunt ge u voelen als andere motards van aan de andere kant van de weg complimenten roepen over uwe strakken bak. jihaaaaa!!

Kort samengevat, barcelona, want details zijn enkel voor intimisimi (haha).
Een klein weekje Erasmus in Spanje, een beetje zoals ik in ecuador een kort uitwisselingsweekje had bij een familie in Quito. Hangen op kot, een klein beetje toeristje spelen, Gaudi-huizen enzo, rondfietsen en rondkijken en rondhangen en koffietjes op terrasjes in leuke buurtjes, miniconcertjes bij vrienden thuis, catalaanse tekenfilmpjes kijken, op feestjes van grappige zatte spaanse meisjes belanden. (Zatte spaanse meisjes zijn zoals gewone spaanse meisjes maar dan tien keer zoveel lawaai en beweging en mopjes. Hylarisch, dat kan ik u verzekeren)



En oh het allerleukste!! Shoppen! Zwaar genieten, h&m's en bershka's en pimkies à volonté. Zo gelukkig als een konijn in de lente!!!

Oh en zaterdagavond zijn we Japans gaan eten. Buffet a volonté! Ik en vier spaanse venten. Ok drie spaanse venten en een enooooorme mexicaan die zo groot is dat hij eigenlijk voor twee telt. Geloof me, we hebben met z'n allen bérgen sushi verzet! Maar tis een aanrader!

Maar helaas, aan mooie liedjes komt een eind, en veel te vroeg smorgens sprong ik vrolijk en gezwind op het vliegtuig, hopla middellandse zee over, hopla weer in Rome. Alwaar de zon de sterren van de hemel scheen, waar het tijd was voor pizza en ijsjes, en waar drie duitse meisjes mij opwachtten in het station. Als afsluiter van 5 dagen Barcelona kan een zondagnamiddag aan de Trevifonteinen (toeristen spotten...) best tellen! Doodmoe hobbelde ik 's avonds met de trein weer naar huis. (slapen op de trein is officieel vervelend! Waarom staat mijn hoofd niet wat vaster op mijn romp?) om daarna in mijn eigen beddenbaksken zweetzoet in slaap te dommelen.


En de rest... is voor morgen!

Vrijdag verjaarde PEP a.k.a. Perugia Erasmus Project. Hun flyer beloofde feest en een fototentoonstelling en yeahhhhh. Wat helaas een veel te grote zaal met 5 japanners, hapjes en cola en een powerpointje bleek te zijn. Maar gelukkig waren wij er ook! En met evenveel goesting in een verjaardagsfeestje als de italiaanse organisatoren van Pep zelf. Dus die avond, de tweede poging om hun een-jarig bestaan te vieren. Deze keer met succes. En met champagne. En een goede combinatie van Italianen en buitenlanders, want slechts 1 van de twee op een avond kan soms wat te veel zijn. Teveel italiaans. of teveel Buitenlands.
Dus goed conceptje daar, moeten we onthouden!

Dit weekend waren/zijn het verkiezingen in Italië. Wie of wat het wordt valt nog af te wachten, maar iedereen die ik ken is tegen Berlusconi. Al bij al is het hier redelijk rustig, geen vreemde optochten dag in dag uit, zoals in Ecuador. Enkel heel saaie televisie en heel veel grappige beloftes, zoals: stem op ons! want wij willen twee voetbalstadions in Rome! Komaan geef toe, daar stemt iedereen toch zoiezóóó op!
En extra rustig was het hier in huis, want alle italianen zijn naar huis om te gaan stemmen. Dus deed ik een kleine opendeurdag "crash maar bij greet voor het weekend" voor mijn vriendinnetjes. Etentjes en tapdansen in de keuken en spelletjesnamiddag (haha, presidenten!! Da vond ik een goeike van mijn eigen) met soep. Heel het weekend mensen op bezoek. Geweldig.
Oh en toen was het vandaag! Eindelijk mijn eigen verhaaltjes bijgebeend. Morgen vertrek ik naar Barceloooona! dus meer nieuws over een week!



liefs!

weer naar school!

En toen was het uit met de vakantie!!
Weer naar school jongens en meisjes.
Er volgde een hele week vol lessen, taalcursussen (eindelijk begonnen, veel grappige spaanse meisjes, later meer details, als ik wat vaker geweest ben) , italiaanse films, 1 april (de Letse wou een mopje maken, dat door gebrekkig italiaans ni zo grappig was. ooepss.),en luiheid enzo.

Zaterdagavond ging ik uit met Daniela van mijn kot. Ohja zoals echte italiaanse meisjes. En geloof me, die kunnen een pakske gibberen! Minstens heel grappig! Een van hen had/heeft een nieuw liefje. Dus hóe kan een mens dan anders dan daar heel de avond over te kwelen. Maar het goede plannetje om mijn kotmeisjes wat beter te leren kennen vlot alvast.

Na een veel te korte nacht gingen we zondag met de Duitse meisjes naar Assisi. En oh, de eerste ruzie in de groep daar! oh-ow! Anyway, Assisi, voor de tweede keer. Er zijn daar niet echt veel dingen die een mens twee keer gezien moet hebben in een mensenleven. Maar de zon scheen en 't was aangenaam gezelschap, dus ik dacht, waarom niet!

En net zoals de eerste keer Assisi trapten we ook deze keer in de valkuil genaamd "treinen op zondag", en geloof mij, twee uur aan het station staan daar, boeiender kan niet! Maar een mens heeft geen treinen nodig met twee duimen aan zijn lijf, dus liftten we vrolijk en gewind richting Perugia terug.

Maandag les, dinsdag les, na de les hét plan van de week: naar het shoppingcenter! Helaas lieve lezertjes, mijn goesting in grote h&m-achtige ketens werd niet bevredigd, een klein beetje een teleurstelling. Dus zei ik: Lieve schattige duitse meisjes, neemt jullie gerief, we koken tesamen. En zo geschiedde. Fun in the kitchen!


en dan les en les en vroeg opstaan enzo.
Donderdag wilde Lydia een frigo kopen. Zo gaat dat, sommige mensen hebben nieuwe schoenen nodig, andere een frigo. Ergens in een lange straat zou ergens in een garage een tweedehandswinkel/bazar moeten zijn. En zo ontdekten we dat je na twee maand nog steeds kan verdwalen in een ministad als Perugia. De lange straat bleek héél lang te zijn, en garages niet zo gemakkelijk te vinden. En bazars blijken hier echt bazars te zijn, rommelige schatkamers waarin iets terugvinden (iets nuttigs, pakt) een helse opdracht is! Geen frigo dus. En ik moest op mijn tanden bjiten om geen duizenden retro-spiegels, platenspelers vermomd als reiskoffertjes, enorme zonnehoeden, theepotten, oude boeken en ga zo maar voort mee naar huis te slepen. Wil iemand mij in juli komen halen met de auto? of met de camion? dan kan ik me laten gaan!

Liefdeskoffie voor jullie allemaal!

Liesbeths vertrek was niet het einde van het verhaal!
bleven over: Michiel en de zon! en wat een hemelse combinatie.
Dus deden we wat een mens altijd doet op zonnige vrijdagen in perugia: ijsjes eten. Op de trappen van de kerk zitten. Van de zon genieten. Quiche bakken (hoe lang was da geleden!!). filmpje kijken...



Zaterdag is marktdag. Dus minimetroden michiel en ik smorgens richting eindhalte, markthalte.

Ideáál bij zonneschijn. Nog idealer is de mama die met Liesbeth een stapel Libelles meegestuurd had, dus hielden we een parknamiddagje met loze tijdschriftjes. En maar bruinen hier.
's Avonds was er een gratis aperitiefje in de shoppingstraat. Wat je je er ook bij voorsteld, het was enkel gratis dezelfde wijn in heel de straat. Maar goed concept wel! Ik ben fan!!

Daarna trokken we onze stijlvolste danskleren aan om iets te gaan drinken met Lydia, en plots ook met de hele Duitse bende en de nieuwe rare roommate van de Australische. Hij lijkt een beetje op Droopy. feesjes feesjes.

Zondag wilden de andere buitenlandse meidenclub naar Orvieto gaan, maar omdat Michiel 's avonds op tijd de trein naar Rome moest halen, besloten we samen met hen de trein te nemen, maar af te stappen aan Lago Trasimeno. Luie zondagen aan het meer ollee! En dat vond de rest zó'n goed idee, dat ze gewoon met z'n allen meegingen! Haha nóg een hemelse combinatie: Duitse meisjes en Libelle: "wooooooo ik versta da gewoon!!!" En zo lagen we daar, héél de dag, te verbranden, met onze picknick en onze boekskes aan het Trasimeense Meer.


En die avond verliet ook Michiel ons, helaas helaas!


Ohja wie zo hip is als ik en mijn facebookvriend is: ook daar zijn foto's! checken die handel!

bed. koffie. agenda. computer. beatles (en klokgelui...zondagen) op de achtergrond. start.
waar waren we gebleven in mijn leven? juist. in Rome. En toen kwam Michiel.
Ook hier liep er een en ander mis bij het afspreken in het station. Lieve lezertjes, goede raad. Dates, stations, rome. Foute combinatie. Gelukkig bestaan er dan nog telefoons en vieze mannetjes in vreemde buurtjes om de weg aan te vragen, en zo was vzw de rozen trizee eindelijk compleet, op een prachtige woensdagnamiddag in maart.


Met z'n drieën hopten we op de trein richting Perugia. (wat er mij aan doet denken. Als ik nog eens tijd teveel heb moet ik eens wat over de italiaanse treinen uit de doeken doen). Op italiaanse treinen zitten altijd veel amerikaanse meisjes die heeel veel lawaai maken. haha voor één keer voelde ik mij een van hen! En dan joepie, eindelijk, mijn liesbeth en michiel in mijn perugia! Tijd voor minimetro! tijd voor wijntjes en pizza's! (Pizza lasagna, het klinkt goddelijk. Maar het is stiekem genen aanrader!) Zonder in details te treden, het was een gezellig avondje!

Donderdag was het tijd voor Greet's discovering tour through Perugia! 's Avonds waren we uitgenodigd voor een etentje bij Ruby (de Australische) en hoe konden we anders dan een pracht van een taart in elkaar flansen!! Met veel te veel op een luchtmatrasje in Ruby's kleine keukentje, ontdekten we dat Belgische vrienden met veel te veel inside mopjes en een groep duitse meisjes een heerlijke combinatie is. HAHA jullie verstaan ons niet! Ruby vergeleek ons met een soort Australische kever die altijd met tweeën met hun poepen tegen elkaar rondwandeld. Daar kan ik mee leven.


Die dag schafte de pot: zelfgemaakte gnocchi (spreek uit [nnnjokkie]. Gelukkig zijn ook [gnotschie], [knokkie] of allerhande andere vervormingen toegestaan). SUUUPERlekker maar wel een hoopje werk. Gelukkig waren we met veel, en is een gnocchifabriek snel gemaakt! Recepten hier verkrijgbaar. Net als het recept van een heerlijk dessertje, dat wij voor de gelegenheid DOVELOVE noemden (snoezies, kheb da trouwens aan helmke gezegd, ze vond het prachtig).

Onze goesting voor dansfeestjes later draaide op een teleurstelling uit toen bleek dat op donderdagavond enkel louche italiaanse venten die naar mooie buitenlandse meisjes lonken op straat rondhangen... jammer jammer.

EN nog jammerder, vrijdagochtend moest ons aller liesbeth put alweer de trein richting paus nemen. wooo helemaal alleen.

fotosopjes-mopjes

voor insiders

Pasen bij de Paus

Gelukkig komt na regen zonneschijn, en komt met Pasen de familie Put naar de Paus.
Dus vertrok ik op paasmaandag met de trein naar Rome city. Alwaar Liesbeth mij om tien uur zou opwachten in het station. Paasmaandagen zijn in Liesbeth haar hoofd soms paasdinsdagen en dat levert lange wachttijden op, maar dat is allemaal niet erg. En dus huppelden we wat later gezellig samen naar het Colloseum!
En hoera voor Romereizen. Antwerpse middelbare scholen, verenigt u in onze omgeving, nu! Het leek wel alsof "wellek" plat italiaans was die dagen! Toch verschieten, als je over schattige marktjes loopt en plots heel hard "dikke tette" hoort roepen (ni naar ons he).
Maar het was heeel erg leuk, drie dagen rasecht toerisme in bijna alle 913 (of 912? of 914? of was dat nu toch een mopje?) van Rome, een onvergetelijk zicht op de Trevi-fonteinen (een echte aanrader!!!! :)). Ohja en Liesbeth en ik zijn officieel vrienden met de Zwitserse Garde, met hun strakke pakjes.

Oh en wisten jullie dat er een shoppingcenter onder de sint-pieters ligt? met een h&m! de max!


En toen was het woensdag en kwam michiel met gelati.

de trein

dit trok ik uit de trein.
of hoe slecht weer soms ook mooi kan zijn.

Pasen in Perugia

Pasen in Perugia is een klein klein beetje saai. Want pasen, dat vieren italianen bij de bomma, met salami en wijn bij het ontbijt, naar het schijnt, en hele hele grote paaseieren met verrassingen in. Dus geen italiaan te bespeuren op kot, of op straat, of waar dan ook. En pasen, dat vieren ook vele buitenlanders thuis, of in Rome met liefjes. Dus was ik eventjes alleen.
Maar toen ontdekte ik plots dat ik nog een telefoonnummer had van een grappige Australische, die ik ooit eens mee aan een kot ging helpen. Dus nodigde ik mezelf uit bij wat het ook was dat ze deed die dagen. En dat was die avond een etentje met vriendinnen (die ik ook allemaal een beetje kende hoor, wees gerust) Dus die avond at ik pasta met een groepje duitse meiden en twee australische en een Sud-tirolse en haar vriend. (Italianen op erasmus in Italie: het kan!) Gezellig gezellig dus, en met een hoop zelfgebakken koekjes (wat moet je anders doen als het sneeuwt) maak je altijd indruk. Joepie nieuwe vrienden wederom!
Zaterdagavond hielden we een lasagna-paasetentjes (inclusief GROOT paasei met verrassing en perugiaspecial: de marsepeinen slang!) met nóg meer duitse meisjes, hmm hmmm tegen juli kan ik zeeeeker goed duits. en ook minstens heel grappig australisch engels.
Met pasen zelf regende het zóó hard, heel de dag, dat iedereen, mezelf inbegreoen, weigerde buiten te komen. Zelfs voor een koffietje. Dus kookte ik voor mezelf een zielig ongeschilderd paasei en dacht ik: ach pasen, toch zoiezoooo de ideale dag om je huis te kuisen. En zo geschiedde.

Dames en heren, ik ben officieel heel erg slecht in blogs bijhouden.
Maar toch nog maar eventjes een overzichtje van Italiaanse pret. Agenda naast mij, alle herrinneringenschuifjes van mijn hersenkast open, en daar gaan we.
zaterdag 15 maart. daar waren we gebleven.
Na een dag zon kan een leuk feestje niet ontbreken. Wie perugia al gezien heeft, beseft dat er buiten kleine lokaaltjes in kelders met gewelven, in het centrum niet echt veel dansgelegenheid is. Dus was die zaterdag de dag van de discotheken. En de discotheken zijn hier blijkbaar ver. en dat gaat hier zo: tegen middernacht stroomt iedereen samen op een bepaalde plek nét buiten het centrum (opvallend veel meer jongens dan meisjes. die betalen nochtans meer) om dan in bussen gepropt te worden en met z'n allen een half uur door buitenwijkjes te rijden, en autoziek aan te komen op een grote parking met enkele discotheken naast elkaar. Ik en Lydia huppelen vrolijk achter een blonde strakke braziliaanse griet en haar stoer liefje aan, die met haar veel te hoge hakken het duidelijk gewoon is om hier te komen. En die ook iedereen kent. Vooral een van de dj's kent. En dat maakt ons meteen hip en een beetje V.I.P. want we krijgen een plaatsje in de zetels waar drankjes veel te duur zijn voor gewone mensen (en zelfs voor iets rijkere gewone mensen) maar waar je zelfs als onbekende vriend-voor-de-avond van de dj gratis koekjes en champagne krijgt. Hylariteit alom daar in de disco, vooral door heerlijke securitymannen die serieus blijven staan naast dance-actjes in leren pakjes, vreemde italianen met de allergrappigste versiertruks (Ohja, héérlijk vinden we dat, wildvreemde mannen die in onze wangen knijpen), minstens 6 verschillende dansvloeren waar toch allemaal dezelfde muziek gespeeld wordt. Ach ach, we doen het maar 1 keer. Na de busrit terug (het was een beetje Assepoester-achtig, na het feest rennen om de enige bus terug naar de beschaving te halen) nog een hele nacht gedroomd over vreemde bussen vol schreeuwende amerikanen.
Het spreekt voor zich dat zondag een pijamadag was.

Enkele lesdagen later, eindelijk paasvakantie. (die vroeger begon door onze leerkracht die vroeg: seg komen jullie morgen? ja als jullie ni komen ik ook ni he, dus morgen geen les dan he. ) Toen ik donderdagochtend opstond was perugia helemaal helemaal wit. SNEEUW! Wat een gekte, dat weer hier. Maar zalig. Niets leukers dan door de sneeuw crossen en dan koffietjes drinken joehoew.