Pasen in Perugia

Pasen in Perugia is een klein klein beetje saai. Want pasen, dat vieren italianen bij de bomma, met salami en wijn bij het ontbijt, naar het schijnt, en hele hele grote paaseieren met verrassingen in. Dus geen italiaan te bespeuren op kot, of op straat, of waar dan ook. En pasen, dat vieren ook vele buitenlanders thuis, of in Rome met liefjes. Dus was ik eventjes alleen.
Maar toen ontdekte ik plots dat ik nog een telefoonnummer had van een grappige Australische, die ik ooit eens mee aan een kot ging helpen. Dus nodigde ik mezelf uit bij wat het ook was dat ze deed die dagen. En dat was die avond een etentje met vriendinnen (die ik ook allemaal een beetje kende hoor, wees gerust) Dus die avond at ik pasta met een groepje duitse meiden en twee australische en een Sud-tirolse en haar vriend. (Italianen op erasmus in Italie: het kan!) Gezellig gezellig dus, en met een hoop zelfgebakken koekjes (wat moet je anders doen als het sneeuwt) maak je altijd indruk. Joepie nieuwe vrienden wederom!
Zaterdagavond hielden we een lasagna-paasetentjes (inclusief GROOT paasei met verrassing en perugiaspecial: de marsepeinen slang!) met nóg meer duitse meisjes, hmm hmmm tegen juli kan ik zeeeeker goed duits. en ook minstens heel grappig australisch engels.
Met pasen zelf regende het zóó hard, heel de dag, dat iedereen, mezelf inbegreoen, weigerde buiten te komen. Zelfs voor een koffietje. Dus kookte ik voor mezelf een zielig ongeschilderd paasei en dacht ik: ach pasen, toch zoiezoooo de ideale dag om je huis te kuisen. En zo geschiedde.