Weer naar school jongens en meisjes.
Er volgde een hele week vol lessen, taalcursussen (eindelijk begonnen, veel grappige spaanse meisjes, later meer details, als ik wat vaker geweest ben) , italiaanse films, 1 april (de Letse wou een mopje maken, dat door gebrekkig italiaans ni zo grappig was. ooepss.),en luiheid enzo.
Zaterdagavond ging ik uit met Daniela van mijn kot. Ohja zoals echte italiaanse meisjes. En geloof me, die kunnen een pakske gibberen! Minstens heel grappig! Een van hen had/heeft een nieuw liefje. Dus hóe kan een mens dan anders dan daar heel de avond over te kwelen. Maar het goede plannetje om mijn kotmeisjes wat beter te leren kennen vlot alvast.
Na een veel te korte nacht gingen we zondag met de Duitse meisjes naar Assisi. En oh, de eerste ruzie in de groep daar! oh-ow! Anyway, Assisi, voor de tweede keer. Er zijn daar niet echt veel dingen die een mens twee keer gezien moet hebben in een mensenleven. Maar de zon scheen en 't was aangenaam gezelschap, dus ik dacht, waarom niet!
En net zoals de eerste keer Assisi trapten we ook deze keer in de valkuil genaamd "treinen op zondag", en geloof mij, twee uur aan het station staan daar, boeiender kan niet! Maar een mens heeft geen treinen nodig met twee duimen aan zijn lijf, dus liftten we vrolijk en gewind richting Perugia terug.
Maandag les, dinsdag les, na de les hét plan van de week: naar het shoppingcenter! Helaas lieve lezertjes, mijn goesting in grote h&m-achtige ketens werd niet bevredigd, een klein beetje een teleurstelling. Dus zei ik: Lieve schattige duitse meisjes, neemt jullie gerief, we koken tesamen. En zo geschiedde. Fun in the kitchen!
en dan les en les en vroeg opstaan enzo.
Donderdag wilde Lydia een frigo kopen. Zo gaat dat, sommige mensen hebben nieuwe schoenen nodig, andere een frigo. Ergens in een lange straat zou ergens in een garage een tweedehandswinkel/bazar moeten zijn. En zo ontdekten we dat je na twee maand nog steeds kan verdwalen in een ministad als Perugia. De lange straat bleek héél lang te zijn, en garages niet zo gemakkelijk te vinden. En bazars blijken hier echt bazars te zijn, rommelige schatkamers waarin iets terugvinden (iets nuttigs, pakt) een helse opdracht is! Geen frigo dus. En ik moest op mijn tanden bjiten om geen duizenden retro-spiegels, platenspelers vermomd als reiskoffertjes, enorme zonnehoeden, theepotten, oude boeken en ga zo maar voort mee naar huis te slepen. Wil iemand mij in juli komen halen met de auto? of met de camion? dan kan ik me laten gaan!
Liefdeskoffie voor jullie allemaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten